ДОСВІТАК

                                  А.Каско

Спавіў зямлю – не сёння і не ўчора, –
зямлю даўно запаланіў туман.
Са Шляху Млечнага самаахвярна зоры
зрываюцца...
                     Але святла – няма.

Заглушана, зацемрана былое,
прыціснута – не ўзняць і галавы.
Ды стаў празорца ўжо за аналоем,
вадой святою кропіць паплавы...

І з-па-над Нёмна, з-па-над Шчары коні –
Успененыя – ратнікаў нясуць.
Як спадчыну, мазольныя далоні
трымаюць дзіду, вострую касу.

Шалёны скач...
                     А насустрэчу:
                                          “Хто вы!?”
Ў тумане сотні – Я,
                              і сотні – ТЫ!
Суровы гімн вызвоньваюць падковы,
расу-слязу збіваюць капыты.