Для кожнага лёсам адведзены
час для іспыту:
прыходзяць да нас у адведзіны
продкі з нябыту.
Прыходзяць, духоўна-рослыя,
бачаць наскрозь нас.
Бачаць быллём парослыя
на полі барозны.
Бачаць, караюць грымотамі...
Хавайце ўсмешкі:
чаму затаптаны ботамі
Купалавы сцежкі!?
А нівы чаму бясплодныя!?
Панішчаны пашы!
Чаму занядбана роднае,
кроўнае наша!?
Маўчыце... Не трэба радзіцца...
Як прорва – сумленне.
На шалях гісторыі спраўдзіцца
ваша падзенне.
Няпроста застацца няскораным
і быць у палоне..
Падтрымкай, надзейнай апораю
вам – продкаў далоні!
Працягваюцца адведзіны...
Не ўсё йшчэ забыта!
Для кожнага з нас адведзены
час для іспыту.
ЧАС...
