Гадзіна за гадзінай – згінуў дзень
і адышоў ціхутка на спачын...
Збялелы твар, дрыготка-сіні цень
блукае па разорынах маршчын.
А вочы, два жывыя светлякі,
імкнуць да свету, рвуцца да жыцця,
каб перайсці надзвычай трапяткі
той рубікон быцця і небыцця.
Ды падае знясілена рука,
а сэрца бой – бяссілле дактароў –
Сціхае, нібы крылы ветрака
пад аслабелым подыхам вятроў.
Жыццё і смерць...
Ніколі і нідзе
не будзе кампрамісу тут ні ў чым...
Гадзіна за гадзінай – згінуў дзень
і адышоў ціхутка на спачын.
РУБІКОН
