Зямлю ару і камяні крышу
нарогам вострым, бацькавым нарогам.
Кладу барозны і вяду дарогу
наперад праз няпэўнасці мяжу.
Для сну мне часу не адводзіць лёс:
баюся – каб хаця загон адолець…
Не першы я на прадзедавым полі –
а колькі незасеяных палос!..
Да слова слова, да радка радок –
узорваю старанна ліст паперы.
Трымаю сілы на жыццёвай веры,
што будзе рунь, дзе быў адвечны ток.
СПАДЧЫНА
